Het zijn spannende tijden in Tanzania en vooral voor ons. Drie van onze sponsorkinderen hebben vorige week nationale examens gedaan om hun basisschoolperiode af te sluiten. In december krijgen we hiervan de uitslag en in de tussentijd zijn de kinderen vrij. Al is vrij in Tanzania altijd relatief. Lepapayai hebben we afgelopen maandag naar een middelbare school gebracht waar hij een bijlesprogramma volgt tot aan de grote vakantie in december. Daarna doet hij examen om te kijken of hij wordt toegelaten. We verzamelden alle benodigde spullen, gingen in een busje opgepropt met menig ander richting Karatu, betaalden het schoolgeld en lieten hem daar achter. Ik moest wel even slikken toen ik zag dat studenten er elke dag om 5 uur in de ochtend op moeten staan. Dat schijnt blijkbaar op veel middelbare scholen zo te zijn. Ook zijn alle middelbare scholen kostscholen waar de kinderen gedurende lesperiodes verblijven. Alleen tijdens de vakanties komen ze naar huis. De kostschool is populair in Tanzania en veel rijke mensen sturen hun kinderen er al vanaf de basisschool naar toe, vaak ver weg van huis.Toen we terugliepen van de school naar het dorp, kwamen we een aantal jongens tegen. Ze waren minimaal twee keer zo groot als Lepapayai, droegen uniformen van de school waar we net waren geweest en sjouwden houten balken over de weg naar een andere plek. We besloten ze even aan te spreken om te vragen over hun school en dat vonden ze wel leuk. Het waren studenten uit het vierde leerjaar, niet zo gek dus dat ze flink wat centimeters schelen met het jongetje dat we zojuist hadden afgeleverd. Ze vertelden ons dat de school en het eten goed was en wilden natuurlijk even weten hoe hun nieuwe schoolgenootje heette die we zojuist hadden gebracht. Ze oogden gelukkig en ze zagen er allemaal gezond en schoon uit.Nanaginyi en Janeth, die samen met Lepapayai examens hebben gedaan, moeten aankomende zaterdag toelatingsexamens doen op hun toekomstige middelbare school. Dit is een school waar alleen meisjes naartoe gaan en ligt iets verder weg dan Karatu. Als ze slagen, begint hun bijlesprogramma in de maand november. De meiden hebben dus iets meer geluk qua vakantie! Nanginyi, die later graag juffrouw wil worden, gaat de komende weken meehelpen in onze kleuterschool.Tussen alle bedrijven door hadden we nog wat bezoeken van toeristen, kregen de kinderen nieuwe uniformen dankzij het verjaardagsfeest van een lieve tante en haar schoonzus, waren er wiskundebijlessen voor de oudere kinderen en stonden er opeens Urker columnlezers voor mijn neus op het terrein van onze school midden op de Maasai-savanne in Tanzania! Het is dus echt waar wat ze zeggen: Urkers kom je overal tegen. Al was het wel even een zoektocht voor ze om de juiste plek te vinden, maar het is gelukt. Binnenkort kan ik trouwens drie weken lang Urkers praten op diezelfde Maasai-savanne en in ons huis. We krijgen namelijk een vrijwilligster op visite in de maand oktober. We kijken ernaar uit om haar kennis te laten maken met ons werk en leven in Tanzania.Maar voordat het zover is, staan er nog wat andere dingen te gebeuren. Aankomende vrijdag gaan we samen met alle ouders en kinderen naar de graduation van Nanginyi, Janeth, Lepapayai en hun klasgenoten. Ik ben onwijs trots op deze drie kinderen, die dankzij Stichting Nanginyi een andere toekomst krijgen dan hen eerst in het verschiet lag. Voor een jongen als Lepapayai zou het heel normaal zijn om elke dag met het vee op pad te gaan en veel meisjes die dezelfde leeftijd hebben als Janeth en Nanginyi zijn al getrouwd. In 2025 gaan zij, en daardoor ook wij, een nieuw hoofdstuk in: de middelbare school.
BRON: Het Urkerland Read More